www.viribusunitis322012.fora.pl

turulmodar

Arcyksiażę Fryderyk Habsburg urodził się 4 czerwca 1856 roku w Gross Seelovitz na Morawach jako najstarszy syn arcyksięcia Karola Ferdynanda I arcyksiężny Elżbiety. Jego dziadek Karol, założyciel linii cieszyńsko-żywieckiej był słynnym marszałkiem polowym, który pokonał Napoleona w bitwie pod Aspern w maju 1809 roku. Po wczesnej śmierci ojca Fryderyka i jego dwóch młodszych braci (Karola Stefana i Eugeniusza) zaadoptował wpływowy i sławny stryj – arcyksiążę Albrecht zwycięzca spod Custozzy, który oddtąd wywierał olbrzymi wpływ na wychowanie chłopców. Pod skrzydłami tego sławnego wojownika arcyksiążę Fryderyk zrobił w ciągu kilkunastu lat błyskawiczna karierę wojskową awansując od stopnia podporucznika (1871 rok) aż do generała dywizji (1886). W tym czasie dowodził formalnie wieloma jednostkami i żebrał pokaźną kolekcję medali i orderów, tak krajowych jak i zagranicznych.
\ W 1878 roku ożenił się z nad wyraz ambitną księżna Izabella von Croy-Duhmen, z która miał osiem córek. Ich matka marzyła o wydaniu jednej z nich za ówczesnego następcę tronu – arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, co wobec jego mezaliansu z jej dama dworu – Zofia Chotek stało się powodem nieukrywanej niechęci arcyksięcia Fryderyka do przyszłej ofiary zamachu w Sarajewie.
Pomimo talentów militarnych swoich najbliższych krewnych i błyskawicznej kariery wojskowej arcyksiążę Fryderyk nie odziedziczył po nich strategicznych umiejętności, ani zainteresowań, a jego pasją życiową było rolnictwo, które z upodobaniem studiował w wolnych chwilach. Pasje te mógł wprowadzić w życie, gdy po śmierci swego stryja Albrechta (1895) odziedziczył większość jego majątków i stał się niezaprzeczalnie najmajętniejszym z Habsburgów. Jego olbrzymie posiadłości obejmowały: Księstwo Cieszyńskie, austro-węgierski Altenburg i Belleje, „Państwo Żywieckie”, Seelowitz i Friedland. Miał też wiele domów, pałaców i posiadłości w Wiedniu i Pozsoniu i słynną kolekcje sztuki (Albertina) znajdująca się do dziś w Wiedniu. W oparciu o takie bogactwa arcyksiążę Fryderyk zajął się produkcja buraków cukrowych i mleka stając się w ciągu kilku lat absolutnych monopolistą w tej dziedzinie w całej monarchii.

Poczynając od jubileuszu pięćdziesięciolecia panowania cesarza, aż do 1912 roku jego kolekcja medali i odznaczeń powiększyła się znacznie, a przy okazji nawiązał on wiele kontaktów z przedstawicielami panujących dynastii Europy. 11 Kwietnia 1905 roku cesarza powołał go na stanowisko Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, co wiązało się z przeprowadzka całej jego rodziny spod ulubionego pałacu pod Pozsoniem do Pałac Albrechta w Wiedniu.

Wszystkie te wyróżnienia spadały na arcyksięcia Fryderyka przez sympatie jaka darzył go stary monarcha serdecznie nie cierpiący swego następcy arcyksięcia Franciszka Ferdynanda. Towarzyski, elegancki, doskonale wychowany, wielkoduszny i „staromodny” Fryderyk był dla niego prawdziwą antytezą gburowatego i skąpego, „postępowego” Ferdynanda. Zdaniem cesarza Fryderyk posiadający w swych żyłach dobrą krew arcyksięcia Karola i Albrechta byłby znacznie lepszym naczelnym dowódcą wojsk niż Franciszek Ferdynand.

Po zamachu w Sarajewie droga do najwyższego stanowiska w całej armii monarchii austro-węgierskiej stanęła otworem przez arcyksięciem Fryderykiem, który w dniu 11 lipca 1914 roku został mianowany przez cesarza Wodzem Naczelnym wszystkich wojsk w monarchii.
Zaraz po wybuchu wojny arcyksiążę Fryderyk wyjechał do kwatery głównej w Przemyślu mając u swego boku faktycznego kierownika i inicjatora wszystkich operacji – Szefa Sztabu Generalnego Franciszka Conrada v. Hötzendorfa, który praktycznie opanował go silna osobowością i narzucał mu wszystkie decyzje. Rola arcyksięcia Fryderyka stała się niebawem czysto symboliczna i dekoracyjna (odznaczanie medalami i krzyżami za waleczność, wygłaszanie mów okolicznościowych). Pomimo iż w wielu sprawach miał odmienne zdanie od swego szefa sztabu (np. chciał wycofać wojska z Galicji i oprzeć obronę na łuku karpackim), to jednakże zawsze w końcu ustępował Conradowi i przyznawał mu rację. W czasie kampanii galicyjskiej arcyksiążę Fryderyk wykazał się znaczna odpornością na trudne warunki bytowe, (co było dziwne wobec jego wychowania w luksusowych warunkach) i osobistą odwagą. Nie wahał się wizytować linii frontu znajdujących się pod ogniem nieprzyjaciela pokrzepiając w ten sposób walczących swoja obecnością.
Bardzo przydatny okazał się tez jego talent dyplomatyczny i rozlegle wpływy wśród niemieckiej arystokracji na dworze cesarza Wilehelma II. Dzięki nim udało się rozwiązać i załagodzić wiele konfliktów i napięć powstałych na linii Conrad Hoetzendorf - Falkenhayn, co w sumie pozytywnie wpływało na przebieg operacji.
8 Grudnia 1914 roku arcyksiążę Fryderyk został podniesiony do rangi feldmarszałka, co było pierwsza promocja tego typu od czasu jego stryja Albrechta.
Sytuacje arcyksięcia Fryderyka komplikowało nie tylko to, ze ulegał woli swego szefa sztabu, lecz również to, ze od początku wojny miał w swym najbliższym otoczeniu „oddanego mu na praktykę” aktualnego następcę tronu – arcyksięcia Karola Franciszka, który formalnie mu podlegał, lecz faktycznie był tym, o którego łaskę coraz częściej zabiegali zabiegali dowódcy polowi.
Pozycja arcyksięcia Fryderyka zachwiała klęska zadana armii austro-węgierskiej pod Łuckiem (lipiec 1916 roku), za która starano się go uczynić kozłem ofiarnym ( jako głównodowodzący wyraził on, bowiem zgodę na „Ofensywę Hoetzendorffa” w Tyrolu, co pociągnęło za sobą fatalne ogołocenie frontu wschodniego z najlepszych jednostek).
Militarna rola arcyksięcia Fryderyka skończyła się ostatecznie ze śmiercią jego protektora – cesarza Franciszka Józefa. Jego następca cesarz Karol I w dn. 11 lutego 1917 roku podziękował mu za sprawowana służbę i obsypawszy nowymi orderami i honorowymi funkcjami zwolnił ze stanowiska. Było to zresztą logiczne, gdyż młody monarcha nie potrzebował przecież swego zastępcy na stanowisku Wodza Naczelnego.

Pomiędzy nowym cesarzem , a arcyksięciem Fryderykiem panowały zresztą od dawna oziębłe stosunki, od czasu, gdy zięciem Fryderyka został brat przyrodni żony cesarza Zyty – Elias, Bourbon – Parma, szczególnie przez nią nie cierpiany.

5 listopada 1918 roku arcyksiążę Fryderyk przeniósł się wraz z cala rodzina na Węgry, gdzie mieszkał odtąd aż do śmierci. W wyniku katastrofy monarchii strącił on większość swych majatków i firm położonych w Czechach, na Morawach i w Austrii, ale zachował liczne posiadłości na Węgrzech, które oddano mu po rozgromieniu Republiki Rad. Po śmierci eks-cesarza i króla Karola (1922) ambitna małżonka arcyksięcia Fryderyka do końca życia prowadziła skrytą, lub jawna działalność w celu wprowadzenia na tron węgierski jego syna – Albrechta, co rozbijało się zarówno o niechęć regenta Horthy’ego, który pragnął, aby tron pozostawał pusty, jak i monarchistów – lojalistów uważających za prawowitego króla Ottona – syna Karola. Feldmarszałek arcyksiążę Fryderyk Habsburg zmarł na Węgrzech w Magyarovarze 30 grudnia 1936 roku, gdzie spoczywa pochowany.