www.viribusunitis322012.fora.pl

turulmodar

Urodził się 21 X 1859 roku w potowym Trieście, gdzie jego ojciec – późniejszy podpułkownik stacjonował. Od dziecka przeznaczono go do kariery wojskowej i dlatego po ukończeniu szkoły kadetów w St.Poelten wstąpił do Terezjańskiej Militarnej Akademii w Wiener Neustadt. Następnie wstąpił do służby wojskowej w stopniu podporucznika, którą rozpoczął w 21 batalionie strzelców (Feldjaegerbatalion) w dniu 4 kwietnia 1879 roku. Następnie służył kolejno w 71 brygadzie piechoty, 13 brygadzie piechoty w Esseg i w XII korpusie kwaterującym w Hermannstadt. W nich też osiągnął kolejne promocje oficerskie (1884 – porucznik, 1889 kapitan). W 1890 roku przeniesiono go z powrotem do Wiednia, najpierw do sztabu 13 dywizji piechoty, a następnie do 5 Departamentu Ministerstwa Wojny.

Tu w 1891 roku polubił hrabiankę Melanie Lasańską z którą miał dwóch synów i dwie córki. Za wzorowa pracę w Ministerstwie Wojny cesarz przyznał mu na jej zakończenie w dniu 22 X 1895 roku medal Signum Laudis. 1 Listopada tego samego roku Roth otrzymał promocję na stopień majora i stanowisko szefa sztabu 12 dywizji piechoty stacjonującej w Krakowie. W 1896 roku otrzymał Pruski Order Korony Trzeciej Klasy. W 1897 roku przeniesiono go na analogiczne stanowisko do V korpusu, gdzie otrzymał w maju 1898 roku kolejny awans na podpułkownika. W 1900 roku dowodził krotko 76 pułkiem piechoty w Grazu. W 19012 roku powrócił jednak do pracy biurowej. Został wtedy szefem nowo utworzonego biura Instrukcjo Prac i Ćwiczeń ( fuer Instruktive Arbeiten und Uebubgen), w którym doceniony przez sztab generalny doczekał się kolejnych odznaczeń. 1 listopada 1901 roku otrzymał awans na pułkownika i powierzono mu jednocześnie prace nad sporządzaniem regulaminów instrukcji szkół wojskowych, a także stanowisko egzaminatora na wyższe stopnie oficerskie. Za prace te został uhonorowany Orderem Żelaznej Korony III klasy i rycerskim Krzyżem Orderu Leopolda. 1 maja 1908 roku Roth otrzymał swoja pierwszą promocje generalska na stanowisko brygadiera i dowództwo nad 94 brygadą piechoty.

1 kwietnia 1910 roku Roth osiągnął ekskluzywne stanowisko Komendanta Wojskowej Akademii Terezjańskiej w Wiener Neustadt zastępujac na nim generała Arthura Giesla v. Gieslingen. 1 maja 1912 roku awansowano go na generała dywizji (FML).
Gdy zaczęła się wojna Roth otrzymał 5 sierpnia 1914 roku dowództwo 3 dywizji piechoty w XIV Korpusie Tyrolskim. Chrzest bojowy przeszedł pod Komarowem, gdzie w niemałym stopniu przyczynił się do zwycięstwa. Następnie z powodzeniem walczył w bitwie pod Rawą Ruską, w której poprowadził osobiście 2 pułk strzelców cesarskich do ataku pod Hujczami. W czasie odwrotu wrześniowego nadzwyczaj sprawnie wyprowadził swoją dywizję na nowe pozycje. W przeddzień ofensywy Wisła-San wskutek tz. „spawy Auffenberga” otrzymał dowodzenie całym XIV Korpusem, który przejął z rąk arcyksięcia Józefa Ferdynanda awansowanego wówczas na dowódcę 4. Armii. Był to przełomowy punkt w karierze wojennej Rotha, który wobec nikłego talentu owego przedstawiciela dynastii panującej i niezwykłych walorów bojowych XIV Korpus ustał się praktycznie najbardziej wpływowym generałem w całej 4.armii.
Dlatego też jemu właśnie powierzył szef sztabu generalnego najtrudniejsze zadanie w całej kampanii jesiennej – zaatakowanie 3.Armii rosyjskiej generała Radki Dimitriewa na południe od Krakowa, zwabienie jej w pułapkę i ostateczne powstrzymanie tzw. „Walca Parowego”. Do wykonania tej operacji utworzono specjalną Grupę Szturmową Rotha, w sile 8 ośmiu dywizji piechoty, 3 dywizji kawalerii i jednej brygady polskich legionów, której rdzeń stanowił XIV Korpus tyrolski . Dysponując tymi siłami Roth zdołał wykonać powierzone mu zadanie i pokonać silniejszego wroga, za co otrzymał rycerski Krzyż Wojskowego Orderu Marii Teresy a później (4 sierpnia 1916 roku) dziedziczny przydomek: von Limanowa-Lapanow.

Po bitwie, której rezultatem było przesunięcie frontu o prawie 90 km - XIV Korpus zajął pozycje nad dolnym Dunajcem w pobliżu Tarnowa na których dotrwał w uciążliwych bojach do wielkiej ofensywy państw centralnych w początku maja 1915 roku. Podczas ofensywy przełamał front w rejonie Tarnowa, a następnie posuwając się wzdłuż Wisły po przekroczeniu Sanu walczył na Lubelszczyźnie. Korpus wchodził wtedy w skład 1. Armii Victora Dankla, zaś zakończył swój szlak bojowy na froncie wschodnim zdobywając wraz z mieszaną armią generała Linsingena Kowel. W uznaniu dotychczasowych zasług Josef Roth został awansowany do rangi generała broni (General der Infanterie) i przeniesiony na front włoski gdzie powierzono mu zaszczytna fukcję Komendanta Obrony Tyrolu (Landesverteidigungkommandant Tirol), który obejmował IV i V rejon frontu włoskiego. Tu walczył na ogół zwycięsko z przeważającymi siłami wroga, biorąc udział we wszystkich operacjach obronnych i zaczepnych aż do marca 1918 roku, kiedy to awansowano go po raz ostatni (Genaroberst) i powierzono mu stanowisko Generalnego Inspetora Heimkehrenwesen , które piastował do końca wojny.
Po upadku monarchii powrócił do swego domu w Wiedniu i chętnie angażował się w życie kombatanckie pełniąc w nich najrozmaitsze eksponowane funkcje. W 1925 roku został przewodniczącym kapituły Wojennego Orderu Marii Teresy. Zmarł 9 kwietnia 1927 roku i został pochowany z wszystkimi honorami na cmentarzu wiedeńskim Zentralfriedhof.