www.viribusunitis322012.fora.pl

turulmodar

Dowódca obrony Przemyśla urodził się w starej saskiej rodzinie w Nagyszeben (wówczas nazywanym Hermannstadt) w dn. 16 września 1860. Był więc krajanem Arthura Arza.

Po ukończeniu Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt dostał pierwszy przydział do 63 pułku piechoty. Następnie powołano go do sztabu Generalnego, gdzie zrobił błyskawiczną karierę uwieńczoną awansem na pułkownika (1. 11. 1900 rok). Następnie pracował jako szef kancelarii w Ministerstwie Wojny. W 1906 roku otrzymał awans na generała brygady [Generalmajor] (.11,1906) i dowództwo 65 brygady w Gyor (Raab), zaś następnie po awansie na generała dywizji [Gneral Division der Infeterie GDI] (1.11,1910) dowództwo 23 dywizji piechoty w Linzu ( 1910-1911) i 28 dywizji piechoty w Lublanie (Laibach) (1911-1914). Na pół roku przed wybuchem wojny ( styczeń 1914) powierzono mu komendę jednej z dwóch największych twierdz w Galicji – Przemyśla.

Pomimo przestarzałego parku artyleryjskiego i dokładnego rozeznania jego umocnień przez wywiad rosyjski zdołał z niego uczynić niezdobyta twierdze i w dn. 5-7 października zadać ciężą klęską oblegającej ja armii rosyjskiej gen Szczerbaczewa , co uczyniło zeń bohatera narodowego Austro-Węgier i przyniosło mu awans na stopień generała armii (Feldmarschalleutnaunt FML) a następnie od. początku listopada do końca marca 1915 roku związać znaczne siły nieprzyjaciela i zablokować transport kolejowy w Galicji.

Podczas drugiego oblężenia wykazywał się niezwykłą pomysłowością i zaradnością w rozwiązywaniu trudnych problemów, a pomimo twardej ręki i bezwzględnego tępienia wszelkich przejawów defetyzmu, dezercji, rusofilstwa i szpiegostwa zdołał przywiązać do siebie załogę i ludność twierdzy niestrudzenie organizując namiastki normalnego życia w oblężonej twierdzy. W stosunkach służbowych był niezwykle pedantyczny i robił wrażenie surowego, ale potrafił też znaleźć wspólny język ze zwykłymi żołnierzami i okazać im nieraz serdeczność i uznanie (poza niemieckim znal dobrze język węgierski, którym mówiła znaczna część obrońców twierdzy, oraz język słoweński, który pomagał mu w kontaktach żołnierzami słowiańskiego pochodzenia i mieszkańcami miasta). Nieomal w przeddzień drugiego oblężenia Przemyśla przez Rosjan otrzymał kolejny awans na generała piechoty (odpowiednik generała broni).

Gdy 22 marca 1915 roku wskutek wyczerpania się żywności i środków medycznych zmuszony był za zgodą AOK poddać twierdzę, odmówił opuszczenia swych towarzyszy broni i nie skorzystał z możliwości ewakuacji drogą lotniczą, ale po całkowitym zniszczeniu wszystkiego cokolwiek mogłoby posłużyć wrogowi podzielił los swej załogi poszedł z nią do niewoli. W odwet za całkowite zdemolowanie twierdzy był początkowo szykanowany aresztem przez jej zdobywcę generała Seliwanowa, lecz niebawem został przeproszony i i uhonorowany na osobistą interwencje cara Mikołaja II (uroczyste zwrócenie szabli) jako wyraz uznania za bohaterską obronę twierdzy. W niewoli przetrzymywany był w Kijowie, Moskwie i na Syberii.15.05.1917 roku za wzorową postawę i niezłomną wierność cesarz Karol I awansował go na generała broni (GO).

Po kapitulacji Rosji w Brześciu nad Bugiem był jednym z pierwszych uwolnionych jeńców wojennych i natychmiast powrócił w lutym 1918 do służby, lecz nie zdołał zająć żadnego poważnego stanowiska przed katastrofą monarchii i pozostawał w rezerwie.
Po wojnie, już w Republice Niemiecko-Austriackiej został wskutek oskarżenia posłów socjaldemokratycznych – Jarzabka i Malika wezwany przed specjalną „Komisje do zbadania naruszeń obowiązków służbowych” pod zarzutem „przyczynienia się wskutek uchybień w organizacji zapasów twierdzy do jej poddania”.

Przesłuchanie Kusmanka miało charakter polityczny i miało być w istocie sadem socjaldemokratycznej republiki nad monarchią austro-węgierską. Po świetnej obronie w której skompromitował swych oskarżycieli udowadniając im zupełną ignorancje i stronniczość polityczną, został 12 kwietnia 1921 roku uwolniony od wszelkich zarzutów żył w spokoju nie angażując się w życie polityczne aż do śmierci w dniu 7.8.1934 roku. Za wybitne osiągnięącia techniczne i wychowawcze otrzymał doktorat honorowy w Niemieckim Instytucie Technologicznym w Brnie . Pochowany w Wiedniu na cmentarzu Hietzinger.